poniedziałek, 15 października 2018

Dziś Dzień Dziecka Utraconego...


Nikomu nie życzyłabym przeżycia tego, co musieliśmy przeżyć w przeciągu ostatnich kilku tygodni... Nikt nie może mi powiedzieć, że ma to jakiś ukryty sens, że ma to czegoś nauczyć. Takie stwierdzenia bolą, irytują, denerwują, wyprowadzają z równowagi. Sprawiają, że nie mam ochoty rozmawiać z osobą, która ich używa.
Nikt nie powinien tracić dziecka. Nikt nie powinien nosić córeczki pod sercem przez dziewięć miesięcy, mówić do niej, cieszyć się każdym jej kopnięciem, wieczornym wierceniem się, każdą niespodziewaną czkawką, a potem ją stracić... Stracić podczas ostatnich trzech minut porodu, w czterdziestym pierwszym tygodniu zdrowej ciąży, po trzynastu godzinach bólu, walki bez znieczulenia. Nikt nie powinien poczuć ciepła małego, już nie oddychającego ciałka, a potem tulić w ramionach chłodną istotkę, która miała przynieść ze sobą tyle radości, która miała nauczyć nas czegoś nowego, pokazać nam, jakimi ludźmi jesteśmy, jakimi ludźmi możemy się stać, a przyniosła tyle bólu i cierpienia. Niedowierzania, panicznych, duszących łez w samym środku nocy, kiedy zza otwartego okna słychać płacz noworodka na oddziale obok, kilka okien dalej... Nikt nie powinien zostać sam, z pustką i tym ogromem miłości, który nie ma ujścia, który tak potwornie boli i ze świadomością, że ten ból nigdy tak naprawdę do końca nie zniknie. Ze strachem, co przyniesie przyszłość - czy jeszcze kiedyś będziemy potrafili cieszyć się życiem chociaż w połowie tak, jak cieszyliśmy się nim kiedyś, czy będziemy w stanie patrzeć w przyszłość chociaż z częścią nadziei, z którą patrzyliśmy w nią jeszcze trzy miesiące temu. Z lękiem, czy zostaniemy jeszcze kiedyś rodzicami. Ze strachem i narastającą złością, że straciliśmy kogoś, kogo pokochaliśmy całym sercem, chociaż nie zdążyliśmy jej nawet jeszcze właściwie poznać...
Nie tak to powinno wyglądać.

6 komentarzy:

  1. Przytulam... Przeżyłam to samo i chociaż to było wiele lat temu to moje serce nigdy się nie zrosło.. Można tylko nauczyć się z tym żyć. Mi bardzo pomogła http://www.dlaczego.org.pl/ . Widzę, że teraz to prężna organizacja, wtedy gdy ja przeżywałam swoją tragedię to było tylko kilka zrozpaczonych dziewczyn... Nie jesteś sama <3
    http://30carpediem30.blogspot.com/2009/11/melodia-niecaa.html

    OdpowiedzUsuń
  2. Bardzo, bardzo mi przykro. To takie straszne, nie do ogarnięcia, współczuję :(

    OdpowiedzUsuń
  3. Z całego serca współczuję... Tak nie powinno być :(

    OdpowiedzUsuń
  4. w takich chwilach brakuje słów pocieszenia... masz rację... nie tak powinno być... wyrazy współczucia...

    OdpowiedzUsuń
  5. Tak bardzo mi przykro, było tak blisko, te trzy minuty. To nie ma żadnego sensu, tak nie powinno być.

    OdpowiedzUsuń